METODY PRACY STOSOWANE W PRZEDSZKOLU
Metoda E. E. Gordona
Od września 2015 roku we wszystkich grupach wiekowych prowadzone są zajęcia muzyczne według nowatorskiej koncepcji E. E. Gordona – współcześnie żyjącego znakomitego muzyka, pedagoga i psychologa muzyki, której celem jest wczesne wspomaganie rozwoju muzycznego dziecka. W kolejnych latach zamierzamy objąć tą formą edukacji wszystkie dzieci. Zajęcia realizowane według koncepcji E.E. Gordona zapewniają wszechstronny rozwój osobowości poprzez muzykę już od momentu narodzin, a przede wszystkim optymalny wzrost zdolności i umiejętności muzycznych. Dzieci biorące udział w zajęciach uczą się, jak rozumieć muzykę, a nie tylko ją odtwarzać, ładnie i czysto śpiewają, poruszają się rytmicznie, przejawiają łatwość w nauce tańca i grze na instrumentach czerpiąc przy tym wielką radość z kontaktu z tą dziedziną sztuki. Ponadto w stosunku do rówieśników, szybciej się rozwijają. Dzieje się tak, ponieważ procesy poznawcze pobudzane przez muzykę zostają przeniesione na inne obszary aktywności dziecka. Obecnie nauka dostarcza wielu argumentów potwierdzających fakt, że dla edukacji większości dzieci muzyka może być równie ważna jak czytanie i pisanie. Okres przedszkolny jest niezwykle istotnym etapem w rozwoju i kształtowaniu się naturalnej muzykalności dziecka. To czego nauczy się ono w tym czasie stanowić będzie podstawę dla całej jego późniejszej edukacji.
W PRZEDSZKOLU WYKORZYSTUJEMY RÓWNIEŻ ELEMENTY NASTĘPUJĄCYCH METOD:
Metoda R. Labana – metoda ruchowej ekspresji, u podstaw której leży naturalna ruchliwość i naturalny styl motoryki dziecka. Metoda ta pozwala na posługiwanie się różnymi formami ruchu i ekspresji jak: ćwiczenia muzyczno-ruchowe, zabawy, taniec, opowieść ruchowa, inscenizacja, improwizacja ruchowa, groteska, pantomima, sceny dramatyczne, itp. W metodzie tej uwzględnia się łączenie ruchu z muzyką
i rytmem. Metoda ta umożliwia dziecku wyczucia własnego ciała, rozwija wyczucie płynności ruchów i ciężaru ciała w przestrzeni i czasie, współdziałanie z partnerem lub grupą.
Metoda C. Orffa – powiązanie muzyki z ruchem. Głównym celem jest wyzwolenie u dzieci tendencji samo ekspresji, rozwijania inwencji twórczej zarówno dzieciom wysoko uzdolnionym, jak i mniej zdolnym, które mają okazję wyrównać swoje braki. Z zastosowaniem instrumentarium Orffa dzieci uczą się także wyrażać swoje uczucia, odreagowują napięcia emocjonalne, nawiązują kontakt z osobą prowadzącą zajęcia oraz innymi dziećmi.
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherbone – wspiera nie tylko ufność podstawową dziecka (ćwiczenia w relacji „z”), ale także jego wiarę i przekonanie we własne możliwości (ćwiczenia w relacji „przeciw”) oraz integrację z grupą (ćwiczenia w relacji „razem”).
Metoda kinezjologii edukacyjnej P. Dennisona – praktyczny i dynamiczny system, który posługuje się prostymi ruchami ciała. Według autora tej metody fizyczny ruch wpływa na aktywizację sieci neuronów w całym mózgu, w obu półkulach jednocześnie, co z kolei wpływa
na lepsze uczenie się, poprawia wzrok, umiejętności koncentracji, pamięci, rozumienia, koordynacji i postawy, sprzyja twórczości, kreatywności, myśleniu przyczynowo-skutkowemu. Wszystkie te umiejętności można wspierać poprzez systematyczne wykonywanie prostych ćwiczeń, np. kreślenie najpierw w powietrzu, a potem na papierze znaku nieskończoności tzw. ”leniwych ósemek”.
Metoda Kniessów – ma na celu ukształtowanie i rozwój fizyczny dziecka poprzez zastosowanie różnorodnych przyborów do ćwiczeń. Jednocześnie uwrażliwia się małe dzieci na piękno muzyki klasycznej.
Pedagogika zabawy – stwarza możliwość dzieciom do działania w atmosferze akceptacji zaufania, aktywizowanie ich, uwalnianie napięć emocjonalnych, integrację. Głównymi celami pedagogiki zabawy są harmonijny i wszechstronny rozwój dziecka, jego potencjału, mocnych stron. Formy zabaw zależą od pomysłowości osoby prowadzącej.
Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz – przynosi znaczący efekt w przygotowaniu dzieci 5-letnich do podjęcia nauki w szkole z uwagi na znaczącą rolę w usprawnianiu analizatorów: słuchowego, wzrokowego, kinetyczno-ruchowego, w kształceniu orientacji przestrzennej, rozwija zdolności rozumienia i posługiwania się symbolami abstrakcyjnymi, ułatwia rozwijanie kontaktów społecznych i uczy współdziałania.
Metoda twórczego myślenia J. Osborne – „Burza mózgów” – metoda ta jest szczególnie polecana podczas rozwiązywania problemów (grupy przedszkolne starsze). Wszyscy uczestnicy są twórcami pomysłów, które nie podlegają ocenie. Tworzy się wachlarz pomysłów, z których wybiera się najlepsze. Metoda ta uczy twórczego myślenia, myślenia pzryczynowo-skutkowego, ale także szacunku dla pomysłów innych osób, akceptacji, tolerancji, pracy w grupie, wzajemnego szacunku.
Metoda dziesięciu palców Ruth Show – malowanie dziesięcioma palcami opiera się na naturalnej skłonności dzieci do bawienia się substancjami o konsystencji błota. Ułatwia pokonywać lęki, uwalniać się od zahamowań, wzmacniać wiarę w siebie, pobudzać ekspresję. Brakuje w niej jakichkolwiek ograniczeń ruchowych i zmysłowych. Cechuje ją niezależność od stereotypów wzorów naśladowczych, jest niezależna od narzucanych konwencji społecznych, łączy plastykę z ruchem. Wykonywane ruchy zmniejszają napięcie psychofizyczne, sprzyjają budowaniu podmiotowości dziecka, uzyskaniu stanu odprężenia, metoda rozwija umiejętności percepcyjno-motoryczne, polepsza funkcje emocjonalne.
Programy aktywności, świadomości ciała, kontakt i komunikacja M. Knill i Ch. Knill – celem metody jest rozwijanie świadomości ciała, umiejętności kontrolowania jego ruchów. Dziecko staje się świadome swego ciała jako całości, co sprzyja wzrostowi dziecięcej aktywności, przełamywaniu barier komunikacyjnych
Metoda integracji sensorycznej dr A. Jean Ayresa – jest metodą terapeutyczną i profilaktyczną. Opiera się na przekonaniu,
że stymulowanie i specjalne oddziaływanie na wszystkie zmysły już od jak najwcześniejszych etapów rozwoju dziecka stanowi niezbędny warunek prawidłowego rozwoju, dobrego samopoczucia, budowaniu poczucia bezpieczeństwa, rozwija komunikację, aktywizuje dziecko, odkrywa jego potencjał, a tym samym znacząco wpływa na jego poczucie wartości, a zatem nawiązywanie poprawnych relacji z innymi.
Metody relaksacyjne, m.in. trening autogenny Schultza – dzieci relaksują się słuchając odpowiednio dobranych opowiadań na tle cichej muzyki relaksacyjnej. Relaks dla dzieci ma na celu rozluźnienie mięśni i poprawienie krążenia obwodowego, daje dziecku spokój i odprężenie.
Metoda uspokajająca i rozwijająca T. Danielewicz, A. Koźmińskiej, J. Magnuskiej – metoda sprzyja rozwijaniu twórczej postawy, uspokaja dzieci, wpływa korzystnie zwłaszcza na dzieci nadruchliwe, nadpobudliwe, dyslektyczne. Stymuluje koncentrację uwagi, samokontrolę, wrażliwość estetyczną, umiejętność dokładnego obserwowania, sprzyja kształtowaniu pozytywnego stosunku do otoczenia i pracy, rozwijaniu zainteresowań, zwiększa sprawność manualną dziecka. Polega na przechodzeniu od działalności odtwórczej dziecka do jego pracy twórczej.
Bajkoterapia – Wpływa na uwalnianie nieprzyjemnych napięć, może stanowić formę relaksacji, uczy empatii, zachowań prospołecznych, ułatwia nawiązywanie kontaktu nawet z bardzo skrytymi, nieśmiałymi dziećmi, wspiera mocne strony dziecka, zdecydowanie wpływa
na eliminację zachowań niepożądanych, wpływa na integrację grupy, rozwija poczucie własnej wartości, dodaje odwagi i wiary we własne możliwości, kiedy inne sposoby zawodzą.
Elementy mappingu w twórczym rozwoju dzieci – metoda polegająca na wykorzystaniu różnych form plastycznych w celu m.in. odkrywania potencjału własnych możliwości, pokonywania specyficznych trudności dziecka, integracji grupy.
Metody prowadzenia doświadczeń w „laboratoriach wiedzy” - np. w czasie zajęć z wodą dziecko uczy się przelewać, mieszać różne kolory cieczy, dobiera jej ilość, poznaje kształt, wielkość naczyń, rozwija swoje umiejętności motoryki małej, aktywizuje koordynację wzrokowo-ruchową, zaspokaja własną ciekawość, z radością wkracza w świat dorosłych. W późniejszym etapie zgodnie z zasadą transferu te umiejętności znajdą zastosowanie w życiu – zwiększenie samodzielności – dziecko samo będzie potrafiło nalać napój do kubka bez „mokrego dramatu”.
Metody aktywizujące twórczość dzieci – zabawy z wykorzystaniem symulacji, dramy, pantomimy, grup zadaniowych, stacji zadaniowych, praca w grupach, metody przypadków, burza mózgów, „za i przeciw” zwiększy kompetencje dzieci, wpłynie budująco na ich umiejętności zarówno te twarde, jak i społeczne (miękkie).
Wymienione metody można umiejętnie łączyć ze sobą, tworząc ciekawe, innowacyjne scenariusze zajęć przedszkolnych,
aby zaspokojone zostały indywidualne potrzeby dziecka, dostrzeżenie jego wyjątkowości, niezależności, prawa do wolności
– w myśl idei metody M. Montessori.